Protesti
Protesti u Srbiji imaju svoju istoriju u kojoj se mogu prepoznati oni protesti koji su imali smisla i oni kojima je taj smisao falio. Protesti danas zbog bilo kog razloga, gube svoj smisao ako se ne vode protiv vrha ove mafijaške vlasti, koji je u suštini generator svih problema koji danas postoje u Srbiji. Grupa pojedinaca skoncentrisana u mafijašku družinu, koja je okupila sve one političke grupacije i pojedince, kojima je davno istekao rok trajanja, a kojima je jedini cilj da budu u vlasti po bilo koju cenu, pogazila je sva pravila demokratije, vlasti i države. Podrškom od 23 % od ukupnog broja građana sa pravom glasa, prisvojili su vlast u Srbiji, a Srbiju podredili svojim ličnim interesima za neosnovano bogaćenje. U svojoj pohlepi i osionosti, a pod izgovorom napretka Srbije, istu su dali na svetsku pijacu na kojoj nude sve što se u njoj nalazi, po principu ko da više njima.
U takvom stanju raspada države, koja je pri tome oteta državnim udarom i nasilnom promenom ustavom utvrđenog sistema vlasti, o njoj po svim pitanjima odlučuje jedan pojedinac, kao šef mafije u kultnim filmovima ,,Kum“. Osnažen podaničkim medijima, koji su ustrojeni po sistemu gebelsovske propagande, uskraćena je javnost za objektivno informisanje, a samim tim otežano je slobodno izražavanje savesti, misli i kritika vlasti u tim medijima, kojih je mnogo više u odnosu na one pojedine, koji koliko toliko zadržavaju neki profesionalni medijski rad. Svakodnevni napadi sa tih gebeslovskih medija, na one druge, u cilju minimiziranje štete koja može nastati zbog određenih tekstova ili objava koje imaju kritički karakter i nisu po volji šefu mafijaške vlasti Srbije, izgledaju kao neki medijski rat na prostoru Srbije.
Opozicioni front u Srbiji, koji čine postojeće stranke, novonastali pokreti, udruženja građana ili pojedinci, koji imaju kritičke stavove prema vladajućoj garnituri, sve više se gura na marginu postojanja. Vlast koja je sastavljena od svih onih stranaka i pojedinaca iz bivših vlasti, koje je objedinio interes bogaćenja, vrši stalni pritisak, progon i ograničenu medijsku prisutnost svakog ko ima predznak da je opozicionog shvatanja. Pored navedenog, dobar deo opozicionog korpusa nalazi se u stanju dogovornog oponenta vlasti, jer se time obezbeđuje sigurnost njihovih lidera za dela koja su imali u prošlosti, a koje vlast ne procesuira već svakodnevno proziva i time upozorava na silni pokradeni novac, a lidere javno proziva kao lopove dok igra traje. Vlast nije imuna ni na mogućnost da neke od opozicionih prvaka uvuče u vlast jer poseduje podatke o njihovom posedovanju lažne diplome fakulteta, što dobro dođe za ućutkavanje i dovođenje u stanje poniznosti.
Centralizacija celokupne državne vlasti, u rukama jednog pojedinca, doprinela je svakodnevnim režijama kriznih situacija i problema, sa kojima vlast manipuliše građanima, a svakodnevnim hvalospevima o navodnim uspesima te iste vlasti, ona održava svoj ego i svoj maleni korpus glasača drži u ubeđenju ispravnosti odluke da za njih glasaju. U takvom stanju stvari deo opozicije u jako sumnjivim okolnostima i bez realnog opravdanja, daje predloge za donošenje nekih zakona, koji nemaju mogućnost da budu izglasani jer vlast ima sigurnu većinu svojih slugu u Narodnoj Skupštini. Organizacija raznih protesta bez jasnih ciljeva i mogućnosti za njihovo ostvarenje, služe kao sredstvo za ispuštanje negativne energije kod građana ili za kondicioniranje u dugim i bespotrebnim šetnjama. Takvi protesti izazivaju revolt kod ostatka građana jer besciljne blokade puteva, ometaju svakodnevne aktivnosti i sprečavaju nasilno slobodu kretanja.
Na osnovu napred iznetog, može se doći do zaključka da vlast svesno manipuliše građanima uz pomoć dela opozicije, stvarajući privid demokratije kroz duboku podelu društva. Na taj način skreće sve društvene teme sa sebe kao osnovnog uzroka i sve proteste, za koje postoje osnovi sumnje da ih realizuje u svojoj režiji, a u saradnji sa delovima opozicije. Da bi se problem u Srbiji rešio na adekvatan način, neophodno je da deo opozicije shvati da je mafijaška organizacija vlasti sa autokratskim vođenjem od strane pojedinca, jedini i osnovni razlog za masovni protest koji se mora organizovati sa jednim jedinim ciljem, a on mora biti sklanjanje i izvođenje pred odgovornost svih pojedinaca u vlasti koji su kao organizovana grupa, izvršili nasilnu promenu vlasti i promenu ustavom utvrđenog sistema vlasti.
Time se dolazi do trenutnog apsurdnog stanja u kom deo opozicije ponovo ide na organizaciju protesta i blokada, u cilju sprečavanja otvaranja rudnika Rio Tinta na području opštine Loznice i Krupnja. Pri tome se zanemaruje činjenica da je država dozvolila da bilo koja strana kompanija privatizuje zemljište po Srbiji, da vrh državne vlasti radi promociju stranih kompanija, da pruža logistiku njima za ostvarivanje njihovih ciljeva, uz grubo ugrožavanje prava građana na čist vazduh, vodu i životnu sredinu bez zagađenja. Povrh svega aktuelna vlast javno učestvuje u omalovažavanju i vređanju profesora skoro svih fakulteta u Srbiji, koji su kao savesni i odgovorni stručnjaci u svojim oblastima, javno iznosili svoje stavove i mišljenja povodom važnih pitanja, a posebno po pitanju otvaranja rudnika smrti, koji planira omražena kompanija u svetu jer gde god je radila bila je generator ogromnih problema za lokalno stanovništvo i državu.
Sumiranjem svega navedenog jasno može svako doći do zaključka, da se odgovorni deo opozicije, organizacija i građana, mora okupiti oko samo jednog cilja, a on mora biti ostavke pojedinaca u svim strukturama vlasti, koji su svojim činjenjem ili ne činjenjem doprineli trenutnom stanju u državi i društvu. To činjenje ili ne činjenje jesu radnje kojima su izvršena najteža krivična dela, a posebno dela protiv ustava i ustavnog uređenja sistema vlasti. Ne može se pričati o bilo kojim drugim problemima u državi ako se ne reši problem koji je mnogo veći i koji se nalazi u samom vrhu države. Nepostojanjem adekvatnog sistema vlasti, država se nalazi u bezvlašću, dajući time pravo svakom građaninu da uzme vlast u svoje ruke i da kroz razne oblike masovnosti rešava državni problem, bez čijeg rešavanja nema daljeg realnog napretka, već stalnog ostajanja na ivici haosa, beznađa i večitih problema. Na svaki problem se mora staviti tačka, posebno kada taj problem prave otuđeni centri moći u državnoj vlasti, kao produkt anarhije, bezvlašća ili ličnog poimanja demokratije, vlasti i potrebe za opstankom na vlasti.
